Contenido principal

Nesta etapa, apróbanse as bases dun sistema integrado de Seguridade Social de alcance profesional con declaración de universalidade subxectiva e obxectiva ao intentar amparar toda a poboación e respecto de todas as prestacións.
Os seus fitos principais son:

Lei de Bases da Seguridade Social de 1963.

A Lei de Bases da Seguridade Social e os seus textos articulados I e II (1966 e 1974), unifican e integran os distintos seguros sociais e emerxe un novo sistema de Seguridade Social que reordena a acción protectora dende parámetros eminentemente contributivos cara ao colectivo dos traballadores por conta allea e as súas familias, e só parcialmente compartida por outros sectores profesionais de menor capacidade contributiva.
O 1 de xaneiro de 1967 comeza a vixencia do novo sistema de Seguridade Social.

Lei de Financiamento e Perfeccionamento de 1972.

Para resolver os problemas financeiros herdados do antigo mutualismo, defínese unha estrutura de cotización maior, calculada no Réxime Xeral de acordo cos salarios reais e no resto de Réximes Especiais, que define a Lei de Bases, en atención á distinta natureza e condicións de certas actividades profesionais, conforme a unhas bases mínimas ou de acordo co acordado en procedementos negociados. Así mesmo, mellórase o campo da acción protectora e iníciase a progresiva homologación entre Réximes.

Non obstante e aínda cando as citadas normas prevexan que as achegas do Estado terán carácter progresivo e que se constitúan nun recurso ordinario da Seguridade Social, na práctica son as cotizacións sociais as que soportan a maior parte do financiamento dos servizos e prestacións da acción protectora. En consecuencia, as prestacións seguen sendo insuficientes e o sistema de protección social ten escasa relevancia no conxunto da economía nacional.

Outras notas que caracterizan esta segunda etapa son: a atribución da xestión da Seguridade Social ao Estado e a separación entre un Réxime Xeral e varios Réximes Especiais.