Contenido principal

Etapa honetan, Gizarte Segurantzaren sistema integratu baten oinarriak onartu ziren, unibertsaltasun subjektibo eta objektiboko aitorpenarekin, biztanle guztiak barne hartzen saiatu zirelako, prestazio guztiak ere kontuan hartuz.
Gertaera nagusiak hauek dira:

Gizarte Segurantzaren Oinarrien Legea, 1963koa.

Gizarte Segurantzaren Oinarrien Legeak eta haren I. eta II. artikuluek (1966 eta 1974), gizarte-aseguru guztiak bateratu eta barne hartzen dituzte, eta Gizarte Segurantzako sistema berria sortu zen, babes-ekintza berrantolatu zuena, kotizaziopekoak ziren parametroetatik abiatuz, besteren konturako langile eta haien senideetaraino. Kotizatzeko gaitasun txikiagoa zuten beste sektore profesional batzuek partzialki partekatzen zutena.
1967. urtarrilaren 1ean hasi zen indarrean Gizarte Segurantzaren sistema berria.

1972ko Finantzazio eta Hobekuntza Legea.

Antzinako mutualismotik hartutako finantza-arazoak konpontzeko, kotizazio-egitura handiagoa egin zuten, Erregimen Orokorrean benetako soldaten arabera kalkulatutakoa, eta gainerako Erregimen Berezietan, Oinarrien Legea definitzen duena, zenbait jarduera profesionalen izaera eta baldintzak kontuan hartuz, negoziatutako prozeduretan erabakitakoaren eta gutxieneko oinarri batzuen arabera. Halaber, babes-ekintzaren eremua hobetu zen, eta Erregimenen arteko pixkanakako homologazioa hasi zen.

Hala ere, aipatutako arauek, Estatuaren ekarpenak pixkanakakoak direla aurreikusi, eta Gizarte Segurantzaren baliabide arrunta bihurtu arren, gizarte-kotizazioak ziren babes-ekintzaren zerbitzuen eta prestazioen finantzazioen zatirik handiena beren gain hartzen zutenak. Ondorioz, prestazioak oraindik ez ziren nahikoak, eta gizarte-babeseko sistemak garrantzia eskasa zuen ekonomia nazional osoan.

Bigarren etaparen beste gertaera garrantzitsu batzuk izan ziren: Gizarte Segurantzaren kudeaketa Estatuari ematea eta Erregimen Orokorra eta Erregimen Berezi batzuk bereiztea.